Van Westport naar de einden van de wereld (Karamea en Collingwood)

Wat heerlijk als je ruim de tijd hebt om Nieuw Zeeland te verkennen. Dan kun je af en toe eens een weggetje pikken, dat niet op de verplichte route ligt. Bijvoorbeeld het doodlopende weggetje van Westport naar Karamea. Een weggetje dat tegen de rotsen ligt aangeplakt langs de noordwest kust: het einde van de wereld. Het is avond en we zitten in het gat Karamea. Werkelijk schattig en heel dromerig ‘laid-back'. De dorpjes tussen Westport en Karamea hebben geen enkele (economische) betekenis. Wie er wonen? In ieder geval mensen die zich nergens druk om maken. Toevallig gestopt bij een huis dat op het naambord had staan: Country music Museum. Wij naar binnen en kwamen niet meer los van Barry met zijn verhalen over de countrymusic. Zelf ook muzikant maar voornamelijk verzamelaar van alles wat met country music te maken heeft. Wanden en plafonds behangen met foto's, hoezen, allerlei collectersdingen. En je hoeft maar 1 trefwoord rond te tetteren of Barry loopt leeg en alles gelardeerd met een mening. Hij maakt ook zelf radiouitzendingen en het Internet moet voor hem een schok zijn geweest, want dat betekende een oneindige dimensie aan zijn verzamelwoede. Of hij ook Nederlandse countrymuziek had. Jawel: Earlybird. Ik kende het niet. Wel de Tumbleweeds, waarvan hij het bestaan ook kende (somewhere between,...). Heb hem een cd van onze Ilse de Lange beloofd toe te sturen. Ik krijg van hem een cd met lokale grootheden. Ben benieuwd. Johanneke wilde door; ik had nog wel een uurtje willen blijven.

Vervolgens in een dorpje van niks koffie gedronken in een gek barretje, met wat lokalo's, die daar absoluut niets zitten te doen (beetje het sfeertje van het Appolean hotel Hans/Hanneke). Ook hier en daar echte ghosttowns: welvarend in de tijd dat er aanleiding toe was (coalmining en goud) en nu verlaten of in bezit genomen door hippie-achtige figuren die voor weinig geld een stee konden betalen in subtropische sferen,

Onderweg naar Karamea aan een verlaten beach de eerste duik genomen in de Tasmansea. Heerlijk. Heerlijke branding, heerlijke temperatuur en werkelijk geen kip te zien, zover je kan kijken. In een uurtje beach toch aardig verbrand. Morgen wandelingen maken in de bush, Ik voel me great!

Off!

Nadeel van dit deel van NZ is dat het er heel vaak regent (gelukkig geen last van). Er is veel regenwoud; vochtig klimaat dus. Daarin gedijen de sandflies. Nu kennen we die dingen nog vanuit onze tijd in Sint Maarten. Het zijn stiekemerds. Je hoort ze niet. Een wesp kan maar 1 x steken en is daarna ten dode opgeschreven. Deze niet. Ze zijn daarentegen makkelijk te doden, maar ja, het zijn er zoveel. En ze hebben bij de voorkeur voor de (onbeklede) vaak vochtige plekjes op het lichaam. In SXM hadden we daarvoor een probaat middel: Off. Je hele huid spoot je vol met die spuitbussen, zodat er bijna een plastic laagje over je huid wordt gelegd. De substantie slaat dermate op je keel, dat het je de adem beneemd. Spuiten en roken lijkt geen gelukkige combinatie: gevaar voor explosie. Ik dacht dat met de strijd tegen de verdunning van de ozonlaag dit nu al een verboden middel zou wezen. Niks daarvan. Off is hier in ruime mate verkrijgbaar. Reden (waarschijnlijk) waarom de ozonlaag hier zo dun is.

Gapen

Het activiteitenniveau zakt naar bedenkelijk niveau. We slapen steeds langer, soms tot wel (voor mij onvoorstelbaar) 8 tot 9 uur. Zitten we na het ontbijt in de camper op-weg-naar-ergens en na een half uur komt de eerste gaap al weer aanzetten. Er komt een dag dat de eerste gaap tevens de laatste activiteit van die dag is.

Roken

Ik raak aardig door mijn voorraad Maleisische Camel. In de local store in Karamea vond ik Drum! De prijs van een 50-grams pakje is NZL$ 35,- excl. vloei. Dat is evenveel als een liter Johnny Walker (omgerekend zo'n € 16,-). Bestel maar een slof om de week door te komen, Lammie.

Abel Tasman

We zitten op een hele leuke camping in het Abel Tasman Park. Morgen gaan we een dagwandeling maken langs de kust. Watertaxi heen en watertaxi terug anders kun je er niet komen. Het is 1 van de mustdo's van NZL. Ik ben benieuwd. Vannacht bijna weggeregend. Hoe kan dat nu met een camper, hoor ik denken? De deur achter het keukentje (met het gas & electra) niet goed gesloten, waardoor beddegoed, matras etc zeiknat was. Bij het uitstappen uit de camper tot de enkels in het water. Camper voor de wasruimte gereden (dat is dan wel weer handig). De nodige dingen gedaan en op zoek gegaan naar beter weer en leukere camping. Eind van de dag was alles weer droog dankzij het lekkere windje, dat hier altijd wel staat .

We hebben een beetje pilie-pilie camper. De hoofdzaken doen het (gas, rem e.d.), maar aan de kleine dingetjes merk je dat ie er al 300.000 km op heeft zitten. Zo ontbreken er wat klemmetjes, die de kastjes, laatjes dicht hadden moeten houden. Op een dirtroad is het dus zaak dat we alle vrije handen (stuk of drie) gebruiken om de klemmetjes wat te assisteren. Daar zijn we niet altijd mee op tijd, met als gevolg....een geweldige klabam! en de hele uitzet door de camper. Gelukkig is het een driedelig servies voor 3 personen.

Vandaag na een heerlijke wandeling weggereden van het strand via een dirtroad. Ik had de achterklep open laten staan (merkte ik na 1 km). Gelukkig niets verloren, maar wel kilo's stof naar binnen geladen en gehapt. Johanneke klaagde al zo over stof-en-allergie enzo. ‘Stel je niet zo aan......! Totdat mijn luchtwegen ook dichtgeslibd werden.

Zoals jullie merken, houdt Leendert mij scherp. Na eerst het stof en dan de klabam en al het bestek in de gootsteen en door de camper wordt er door mij niet meer gegaapt.(Johanneke)

Dit was het weer. Volgende keer meer.

Van Fjordland naar Westport

Vandaag (12 januari) gaan we de Doubtfulsound. Leendert wilde eerst nog wentelteefjes maken voor een lekkere bodem, maar helaas, de tijd noopte tot de pindakaas.

Voor we inscheepten namen we eerst nog een capp. tot ons. En toen begon de pret. Eerst een boottochtje van 3 kwartier, toen met z'n allen de bus in. Het had een hoog schoolreisjes-gehalte, alleen werden er niet zoveel zoete zuurtjes gesnoept. Bij elk mooi plekje was het : busstop, de bus UIT, foto's nemen, liefst als stel met een mooie achtergrond erop en GLIMLACHEND en dan weer IN de bus.De weg waarover we werden vervoerd kostte 2 dollar de cm., dus daarover hebben we de rest van de reis ons hoofd me een leuke som voor Skutsje, Harma.

Na een opwindende bustrip gebroken. Lijkt mochten we op de volgende boot en begon het echte werk. Het was waarlijk een reis om nooit te vergeten, want na alle regen was het werkelijk prachtig weer. Na de sound voelden we de lange golfslag van de Abel Tasmanzee. En daar op een rotspartij lag een groep zeeleeuwen en robben zich te koesteren in het zonnetje. We waanden ons in een andere wereld. Zeker toen er daarna ook nog dolfijnen werden gespot. Er werd opeens langzamer gevaren, totdat de boot stillag en de motor werd uitgezet. En daar kwamen ze aan, speels als ze zijn en doken op, onder en naast de boot. Iedereen was doodstil, alleen de fotocamera's draaiden op volle toeren.

Het was een unieke ervaring en helemaal tevreden kwamen we in een euforische sfeer weer aan wal. Om af te kicken zijn we nog even prozaïsch naar de supermarkt geweest.

En 's nachts natuurlijk de sterrenhemel, die zo dicht bij is, dat je het gevoel hebt, dat je ze kunt plukken.

Wat ons ook down to earth houdt zijn de sandflies. Wat een gemene stiekeme knieperds zijn dat! Ze zoemen niet, als ze geprikt hebben voel je een gemene steek en het jeukt als de hel. De citrosan e.d. uit Nederland gebruiken we volop, maar echt afdoende is het niet.

13 januari

We gaan Marapouri verlaten. Eerst nog even naar Te Anau om geld, leeftocht en benzin e te tanken. En dan via De alternatieve route over Cardona naar Wanaka.

In Wanaka hebben we kersen gekocht van een allochtone vrouw, die er zo mooi uitzag, dat ik haar wel wilde schilderen. Losse zwarte wilde bos haar en een lange rode rok. Ze werd bijgestaan door een tandeloos oud mannetje, die onverstaanbare duitjes in het zakje deed en daar geanimeerd over lachte. De kersen waren verrukkelijk en we hebben er 4 dagen van gegeten.

Na de hele dag rijgen kwamen we aan in Okuru, een camping pal aan het strand. Er was ook een kudde tieners, die op kamp waren. We vreesden het ergste

Donderdag 14 januari

Het plan is om vandaag vanaf Manapoura naar de Milford Sound te rijden en onderweg allerlei wandelingen te maken. Eindelijk hebben we het veldje met de lupinen gevonden! Hetzelfde veldje als Suze volgens ons en natuurlijk ook springfoto's gemaakt. Gelopen langs watervallen, stroompjes, prachtig allemaal, maar het doel was toch: de Milford! En uitgerekend die kregen we niet te zien. Na een spectaculaire tunnel, het wachten in de eeuwige sneeuw was het spooky en regenachtig en we hadden weinig zicht. Alleen de sfeer was wel imposant. Het gebergte, voor zover we konden zien wat nog hoger en ontoegankelijker dan bij de Doubtful Sound.

Vrijdag 15 januari

Vanaf Haast zijn we in een stralende zon via de kust naar Fox Glacier gereden.

Ja, beschrijf maar eens was er door je heen gaat, als je een gletsjer ziet voor het eerst van je leven. Dat is een hele belevenis. Er zijn dan ook veel foto's van gemaakt.

De nacht doorgebracht in Okarito, de plaats waar Keri Holme woont, die Kerewin heeft geschreven.

En wij maar gissen,waar ze nu precies woont natuurlijk.

Op het strand, pal naast de camping een schitterende zonsondergang gezien. De eerste sinds 2 weken. Op het strand ligt zoveel grillig gevormd hout, dat Nel hier van zou watertanden. Ook kun je nog steeds jadestenen vinden.

En wie kwamen we weer tegen op de camping? Jawel, de bus tieners! Op deze camping wed je geacht je stageld zelf in de daarvoor bestemde bus te doen.

Het is 's nachts gelukkig wat warmer, al zijn er nog steeds veel sandflies.

Zaterdag 16 januari

Vanaf Okarito even terug gereden naar de Franz Josef Glacier. Hier kun je een wandeling nar de gletsjer toe maken van anderhalf uur. Nog steeds een blauwe lucht met felbeschenen sneeuw op de bergtoppen.

In het dorp de cafe latte met muffin geconsumeerd. En weer verder naar Lake Matheson om de Mount Cook in het water te zien weerspiegelen. Wat inderdaad het geval was.

We hebben in Hokitika bijtijds een camping opgezocht i.v.m. de was . Na het eten naar het strand en weer genoten van een fraaie zonsondergang.

Zondag 17 januari.

Een onrustige nacht. Johanneke ontwaarde in de vroege nacht een half dronken Duitse schone, die niet meer wist hoe ze de toiletruimte moest verlaten. Ze trof haar in haar klim uit het raam aan en wist tijdes deze manoeuvre toch mog een sigaret brandend te houden. Later in de nacht, we hadden de slaap weer gevat, schrok Leendert op door het openschuiven van de zijdeur: een indringer! Leendert voelde de countoren van Johanneke naast zich. Onraad dus. In een heldenactie overmeesterde Leendert de boef (waarschijnlijk onder het welbekende: ‘wat moet dat hier!'(of woorden van gelijke strekking. Leendert greep, om met Gerard Reve te spreken, in een mals padvinderslijfje. Het bleek een zevenjarig knaapje, dat na de plas de verkeerde camper had uitgekozen. Het jongetje bleek de volgende ochtend nog niet getraumatiseerd, maar dat kan natuurlijk altijd nog komen. De volgdende dag eerst Hokitika bekeken. We werden door een enthousiaste gids het museum ingelokt, wat werkelijk leuk vertelde over de plaatselijke geschiedenis. Toen souvenirs ingeslagen, want je wilt toch niet met lege handen thuiskomen. In cafe de Paris koffie gedronken en toen kalmpjes aan richting Greijmouth gereden. Het was droog, maar de grauwe nietserigheid was precies als we dachten. Zelfs de Art Gallery stelde weinig voor. Langs de Pancakerocks naar Westport gereden, met dreigende donkere luchten. Weer een camping aan het strand, alleen regende het een beetje met de zonsondergang.

Van The Catlins naar Fjordland

Altijd weer: het weer

Wie denkt dat in Nieuw Zeeland de zon altijd schijnt, het altijd constant 26 graden is met een koel windje, dat het er nooit regent en al het andere een aangename mix is van bbq, wijn, fris fruit, honing en mooie Maori-vrouwen (en mannen((raad wie dit geschreven heeft)) heeft het goed mis. De Maorivrouw (en man) is gemiddeld dik. Er is voor ons nog een lange weg te gaan om ons met hen te meten. Al dat andere is wel waar, maar dan moet ook alles meezitten.
In de boeken wel gelezen, dat in het zuidwesten van NZ het meeste regen valt (op sommige plekken 10 meter per jaar), maar we hoopten daartussendoor te floepen. Niet dus. Een regenfrontje van een weeklang regen kondigde zich aan. We hebben gelijk de wijk genomen naar Queenstown en Wanaka (berggebied midden NZ). Het ligt daar een stuk hoger. In de Catlins werden we zelfs overvallen door een hagel/sneeuwstorm (zie foto). Heel voorzichtig naar beneden gereden (en natuurlijk weer met de handrem……. Nee hoor geintje. Met deze weersomstandigheid voelen we ons toch een beetje verbonden met jullie (wat las ik op Internet: Is het zout op!!!!).
Van het NZ’slang (lees sleng) word ik ook een beetje giechelig. Ik heb constant de neiging hen te corrigeren. Cheque wordt uitgesproken als cheek, ten is tien en vegetables als viegetables, special is spiecial. Verder zijn ze aardig en open.
Ik denk dat we ons niet meer uitputten om te beschrijven hoe mooi het allemaal is. De landschappen zijn fantastisch en het leven easy. Op sommige punten is het nog druk (dat had ik me nou weer niet voorgesteld: ik verwachtte een NZ zonder toeristen, op ons na).
Catlins (ZO-kust)waren mooi,
lange weg naar Queentown is mooi. Lake Wanaka is mooi. Alles is mooi, dus zouden we dit weblog kunnen beëindigen.
Nog even wat reacties op de reacties op de foto’s.
Zwager Hans: het was ook net Zeeland. Regel jij nog een aftandse zeehond bij Lenie?
Collega’s Leendert: we hebben al twee rotaties fotoblokje gehad. Morgen toe aan 3e keer Anne. Verversing van foto’s is zeer wenselijk, want het gaat vervelen.
MJ: het is geen XXXX, maar X-gold. Ben nu over op Speights (een lichte Palm).

11 januari
Het is kwart over 6 in de avond en we zitten op een echt ludieke camping. Hij staat namelijk bezaaid met oude auto’s m.n. morris minors. We hebben speciaal foto’s gemaakt voor Jan Ludwig.
Bedankt buren en vrienden voor het op temperatuur houden van ons huis!
Leen houdt mij van het typen af door me toastjes met zelfgemaakte dip te geven. De gewoonte is: om deze tijd een pilsje en snacken. Dat bevalt goed.
Gisteren zijn we naar Queenstown gereden door een dikke regen heen. We zijn inmiddels bedreven in het zo droog mogelijk de auto verlaten en het desbetreffende pand in te duiken.
Omdat het zondag was hebben we er twee cakes bij de koffie tegen aan gegooid i.p.v. de doordeweekse 1, die eerlijk gedeeld wordt.
Aangekomen in Queenstown was het droog met wilde winden, die ons om de oren joegen.
Toch bij het meer Wakatipu buiten ons broodje gegeten. Daar vroeg een vrolijke Chinees aan Leendert of we ook sliepen in de auto: doe óe slee’..toen we dat bevestigden kwam hij niet meer bij van het lachen.
Na dit blijde intermezzo zijn we naar Arrowtown gereden. Een goudmijn stadje uit de 19e eeuw. Het voldeed helemaal aan mijn verwachtingen, want ik had eens een boek gelezen hierover en de beschrijving klopte precies t/m het Chinese dorp. En wat kan een mens dan tevreden zijn.
Op terugweg scheen de zon fel met donkere wolkenluchten. We zijn toen via Queenstown doorgereden naar het laatste dorpje aan het Lake Wakatipu, een rit van zo’n 44 km. gekronkel langs het meer. Speciaal voor M.J. hebben we ons best gedaan spectaculaire foto’s te maken. Mede dankzij de zon en de wolkenluchten was het een paradijselijke rit.
Terug in Queenstown ons volgesmuld in een foodcourt en de restjes eten we vandaag op.

Inmiddels lopen we met de broekspijpen in de sokken vanwege de misschien wel eens aanwezige sandflies. Volgens mij ben ik al op mijn hand gestoken, want het jeukt als een gek.Vandaag zijn we verder gereden- door de stromende regen- naar Manapouri. Even naar Te Anau geweest, maar dat viel eigenlijk tegen. Langs het meer- Manapourimeer- gewandeld en nu het tasje pakken voor de tocht van morgen over de Doubtfulsound.

NB1
Ik (=Leendert) heb wel eens het verhaal verteld van het wegrijden bij een tankstation (LPG) en dat ik zo in beslag was genomen door een knappe vrouw, dat ik vergeten had de slang af te koppelen. Het zelfde is me nu gebeurd met electriciteit en zonder knappe vrouw (Johanneke niet meegerekend uiteraard). Ik kwam daar pas achter toen een Kiwi me bijna klem reed op de weg om me erop te wijzen dat en 10 meter snoer achter de camper aanbungelde. Ik zei al tegen Johanneke: dit gaat een keer gebeuren.

NB2
De foto’s van het fotoblokje van de collega’s van Leendert blijven ons bezig houden. Volgens ons hangt er uit de neus van Gerard een plurk. Of is het lijm?

Van Lake Tekapo

We hebben inmiddels ons ritme te pakken. De gejaagdheid (van Leendert) is er inmiddels aardig af. De taken lijken goed verdeeld. Het systeem van de slaapstee gereed maken voor de nacht is er inmiddels ingesleten. We vallen elkaar steeds minder lastig in het toch wel kleine woonvertrek, want: als de 1 zich gaat toiletteren, maakt de ander het ontbijt (altijd eieren met spek en worstjes). Het weer is hier als het weer: zeer warm en zeer koud, regen en heftige winden en dat alles op 1 dag. Ook hier verbaast men zich over de extreme schommelingen. Een korte reisbeschrijving nu. Vertrokken van Lake Tekapo (bij aankomst prachtig jadegroen met helder weer) en de volgende dag met regen en kou vertrokken naar Mount Cook. Jammer dat het regende en mistig was. De geplande stop voor een paar dagen met veel wandelen viel letterlijk in het water. De Mount Cook was er wel, maar was onzichtbaar. Toen maar besloten om door te reizen en deze plek later aan te doen als het weer mooier is. Van Mount Cook via een prachtige route naar de kust gereden naar Oamaru. Een schattig havenplaatje, waar alles, aldus de Planet, langzaam gaat. Het bleek (althans als ik als ik het juist heb, en dat heb ik) de spot te zijn, waar ook opnamen zijn gemaakt voor de film Bridesflight. Onderweg nog een ingeving gehad om een foto te maken van ik bovenop de camper a la de foto van de film ‘Into the wild’ (man zit bovenop het dak van een bus te staren in de wildernis). Maar ja, hoe kom je op de bus (met een verhoogd dak)? Natuurlijk via het uitklaptafeltje dat aan het aanrechtje zit. Ik hoor de busverhuurder nu al zeggen bij de opname van de geleden schade: maar meneer: zo’n tafelje is er om kopjes en een bord op te zetten en niet op te gaan staan, zeker met uw gewicht (zeekoe). Het idee was leuk. Van Oamaru naar Dunedin langs de kust gereden via dirtroads en andere kleine weggetjes. Prachtige vergeichten. De volgende dag Dunedin verkend. Leuk centrum met prachtige Edwardian gebouwen. Johanneke blij gemaakt met een bezoek aan de Cadbury Choclat Factory (we voelden ons Willy Wonkas’s). De middag het peninsula rondgereden: zeeleeuwen, zeerobben en albatrossen gespot. Tegen de avond via bochtige en smalle, steile dirtroads naar Sandflybay gereden, waar we de yellouweyed penguins zouden moeten treffen. Na een lange wandeling heen ( ca 3 km duinafwaarts) en een martelgang duinopwaarts en geen penguin gezien, maar wel een snorkende zeeleeuw). Mooie zonsondergang en fantastische vergezichten. 10 uur s avonds terug op de camping. Wat is zo’n campertje handig zeg. We zitten nog steeds in het systeem van tentcamperen (opzetten/afbreken en op tijd terug om te komen enzo). Alles bij de hand en op elke plak, waar je maar wilt alles bij de hand. Morgen op naar de Catlins (natuurpark tussen Dunedin en Invercargill).

De kop is eraf!

Dinsdagmiddag 5 uur geweest. 29 dec.

Eindelijk geland in Christchurch. Tjonge jonge, wat was het een lange reis! Het leek op het laatst of we al eeuwig in en uit vliegtuigen en vliegvelden waren gegaan.

De reis naar Kuala Lumpur duurde echt eindeloos. Het duurt al 5 uur eer je de Zwarte Zee bent gepasseerd. En toen werd het donker. Er waren veel gezinnetjes met kleine kinderen bij zich, die het van tijd tot tijd moeilijk hadden.

28 dec.

Om 7 uur landen we eindelijk. We moesten met een treintje naar de aankomsthal en de douane. En toen met de bus naar het hotel. Dat duurde 3 kwartier en dat lijkt lang als je niet weet waar je verzeild zult raken. Het was leuk om weer palmen te zien, in allerlei maten en soorten.

Het hotel was een beetje vergane glorie en stond in een buurt die echte leegstand had.Een desolate aanblik geeft zoiets. Gelukkig bleek de airco het wel te doen, na onhandig gepruts en de hulp van een handige Harrie.

We hebben allebei goed geslapen. Om 4 uur wakker, douchen en naar een lege eetzaal. De Maleise ice-tea smaakte verrassend anders dan de Nederlandse, maar de cola had dezelfde voorspelbare smaak.

Toen weer met de bus door een vozig-warm KL.

Bij de douane werd ik gesnapt en moest ik mijn dure shampoo en DOVE inleveren. Leendert lachen en ik pruilen. Toen de zon opkwam had m.n. Leendert een prachtig uitzicht over het grote niets van Australi?. Echt spectaculair, alleen maar zand en zand. De vlucht van Auckland naar Christchurch was ook mooi, het laatste stuk scheen de zon meer en meer en konden we de sneeuw op de bergen zien en het ruige berglandschap en de belandbouwde kuststreek.

30 december Leendert

Gisteravond heel vroeg naar bed gegaan. Kon zelfs bij het koffiedrinken niet meer wakker blijven. Vanochtend natuurlijk heel vroeg wakker, even ingeslapen etc. Vroeg ontbijt om Brandon op tijd met de camper buiten de poort te ontmoeten. Schreeuwde me in onberispelijk Nederlands mijn naam toe. Uitleg van de camper en betalen! Eerste indruk: ziet er voor de leeftijd en kilometers keurig verzorgd uit met alle handigheden en inrichtingen van dien. Daarna vroeg op pad naar Christchurch

. Eerst de Cathedral bekeken. Oogt klein, maar is van binnen een mooie kerk. Daarna geStarbuckst op het buitenterras: heerlijk en weldadig die warme zon. Daarna de aanbevolen wandeling gemaakt uit de Planet. Halverwege de wandeling begint het toch behoorlijk te regenen.

Wij in gezwinde pas naar het Canterbury Cultural Museum. Als museum opgezet en belicht de geschiedenis en cultuur van m.n. het Zuidereiland. Leuk interessant en afwisselend. Daarna naar de lodge met de bus. We zijn koud en moe.

Na aankomst gelijk met de camper naar de Countdown market om de boodschappen de doen. Toch wel weer spannend dat links rijden. De terugweg (1 km!!!) ging foutloos. Na een eenvoudig doch voedzaam maal bij de Chinees wat lezen en alweer slaap en vroeg naar bed.

1 januari 2010

Vrijdagmiddag 6 uur.

Leendert en ik zitten inmiddels van ons welverdiende pilsje te genieten.

We hebben de nodige inspanningen achter de rug en dat moet hoognodig genoteerd worden.

Donderdag oudejaarsdag werden we al om 7 uur KLAAR wakker. Gedouched, ontbeten en toen: de camper inruimen, Joepie!

De volgende uren had ik echt het gevoel, dat ik in een wereld was, die op z'n kop stond. Links rijden, de versnelling schakelde anders, de zon schijnt in het noorden en zo kan ik nog wat wetenswaardigheden opnoemen, waar je als normale Europeaan niet bij stilstaat.

Maar samen zijn we een ijzersterk koppel en uiteindelijk kwamen we waar we wezen wilden.

Electra aangesloten en toen Akaroa in. We konden te voet en dat was lekker na de linkse inspanningen.

Akaroa is een plaatsje, samen met de omgeving miljoenen jaren geleden gevormd door 2 vulkaan uitbarstingen. Het ligt aan de Pacific en in een prachtige baai.

We hebben er wat rondgelopen en het museumpje bezocht, wat er schattig bij lag. Leendert dook natuurlijk de biebeljotheek in, waarbij we het idee hadden in een andere tijd te stappen.

Leendert kookte voor het eerst in ons rijdend paleisje. Van de jaarwisseling hebben we niet veel meegekregen. Er waren geen festiviteiten en / of vuurwerk. Bovendien zaten we om 9 uur alweer te knikkebollen, dus we hebben ons bedje opgemaakt en zijn lekker gaan slapen.

Zonder knal het nieuwe jaar ingegaan!

We hebben vandaag een zeiltochtje op het programma staan. Om half 11 stappen we aan boord, ingesmeerd met factor 30. Gisteren zijn we al aardig verkleurd, terwijl er hoge bewolking was.

Vandaag schijnt de zon in een strakblauwe hemel en het wordt zo'n 26 graden. Onwezenlijk na de sneeuw van vorige week. Hoedje op, zonnebril op en aan boord.

Er waren ons vele verrassingen beloofd, maar na een uur zagen we pas een pinguin van zo'n 30 cm., dus ik werd er een beetje giechelig van. Maar het ommetje op de Pacific met z'n royale golfslag vergoedde veel. Toen we de boot verlieten hadden we dolfijnen, het piepkleine pinguinetje, zeehonden en een albatros gespot.

Later hebben we een toeristische route gereden door het hele gebied. Leendert heeft de versnelling onder de knie gekregen en ik zat erbij en leverde commentaar. Onze eerste rit was naar Onuku, om het hostel te zoeken, waar Suze heeft gezeten. Niet helemaal gevonden i.v.m. onze camper en de dirthroad-combinatie. Wel het Maori- gemeenschapshuis gezien en het oudste kerkje van het Peninsula bezocht. Dit is getooid met Maori- houtsnijwerk.

De tocht had prachtige vergezichten over de baai en de Pacific Ocean en was zeer de moeite waard.