We zitten momenteel in Padangbai, een schattig havenplaatsje aan de oostkust van Bali. Ik zit op de porch van een wat shabby hotel in de zeer warme avond. De zee hoor ik klotsen, de krekels krekelen(?), de gecko’s gecko’en (?), maar…..: ik zie niets want de electriciteit op dit deel van Bali is uitgevallen. En als er geen electriciteit is, dan is er geen water, geen licht en nog belangrijker geen airco. Dientengevolge loopt het zweet in stromen langs mijn lichaam. En nu maar hopen dat mijn snelle katrien, waarvan ik herstellende ben, niet weer met mij aan de loop gaat (om het maar plastisch uit te drukken…).

Ubud hebben we voorlopig achter ons gelaten en zijn toen neergestreken in Lovina (Noorden). Het hotel was een sof (bijna niks deed het). Smaakvol, maar rampzalig, was de avondmaaltijd in een ander tentje. Ik moet iets slechts gegeten hebben. En – ik zal de details besparen – dan duurt zo’n nacht te lang. En dan ook nog midden in de beslommeringen van de nacht de flotter van de wc-pot tierend en kreunend staan/zitten repareren, want het spoelmechanisme deed het deze keer te goed (kamer met stromend water). Volgende ochtend heeft Johanneke – ik was tot niets in staat – een heel goed hotel geregeld. Twee dagen droog brood en witte rijst gegeten, terwijl Johanneke zich de Balinese keuken goed liet smaken. En dat is een hard gelag hoor!

Toch hele leuke dingen gedaan en beleefd. Talloze praatjes met de locals gehad. Binnen no time kent iedereen je, met als gevolg dat het avondwandelingetje naar het uitgangsstraatje van Lovina je bijna een hele avond kost. Praatje met Koentjil, de barman van restaurant Astonia, die graag zijn zelf aangeleerde Nederlands wil aanscherpen. Praatje met Ciska (hi Hangke, hi Lindert smak-smak-smak – ook ik kreeg een beurt), de lokale travestiet, waarbij Johanneke diezelfde middag een mislukte nagelmanicure onderging. Praatje met de ober van het verdachte restaurant, die zich duizendmaal verontschuldigt voor het opgelopen maag/buikprobleem. Na 2 dagen ben je bij iedereen kind aan huis.

Zo ook in de bibliotheek, waar de bibliothecaresse er erg Indisch uitziet, maar zich in het Hoog Haarlems voorstelt met: Ik ben Coba Maas. Eigenlijk een Nederlandse, die sinds enkele jaren in Lovina (Kampong Blanda) woont en via wat vrijwilligerswerk het e.e.a. probeert op te zetten (ze was op zoek naar software voor bibliotheekautomatisering; heb haar beloofd wat toe te sturen, wat haar misschien kan helpen). Gedurende mijn comfortabele ziekbed van 1 dag, gelegen tussen de 2 zwembaden van het hotel en sippend aan de zoveelste cola) een Nederlands boek (van de bibliotheek natuurlijk) gelezen over de val van Bali. Een historische roman over een strafexpeditie van het Nederlandse leger in 1906, waarbij aan Nederlandse zijde 4 doden waren te betreuren en aan Balinese zijde 4000. Dan schaam je je wel hoor.

Niet dat de Balinees dat de Blanda, Blanda nadraagt, want ze hebben ook veel goeds gebracht. Ik weet alleen niet wat. In Sinjaradja (de oude hoofdstad) is nog duidelijk de invloed van de Nederlandse tijd te zien in het straatbeeld. Overzichtelijk aangelegde lommerrijke lanen, de oude vervallen havengebouwen en de Nederlandse ambtenarenwijk: oude stenen villa’s gebouwd in een Balinees/Hollandse koloniale stijl. Ook daar de bibliotheek bezocht vanwege de collectie oude (14^e/15^e eeuw)Hindumanuscripten op zogenaamde palmbladboeken bekeken. Ze lijken op een soort luxaflex, waarop de oude verhalen in beeld en geschrift zijn weergegeven. Bali is de enige plaats ter wereld, waar dit soort van manuscripten zijn geproduceerd. Ik wist niet wat ik zag, want (voor de ingewijden) Jans Brands heeft die dingen ook. Hij denkt alleen, dat ze uit India komen. Ik zal hem nog een lesje leren.

In Lovina nog een waanzinnige zonsopkomst gezien, terwijl we een dolfijnentrip deden. Het was eigenlijk een dolfijnenjacht. Twintig kleine heel smalle vissersbootjes, die via een bijna militaire operatie een kijkjacht openden op dolfijnen. Zodra een school of kudde gesignaleerd is, wordt twintig boten sterk de achtervolging ingezet. We hebben er een hoop gezien en ook van erg dichtbij. Een prachtig sierlijk gezicht, maar ook wel genant. Het leek op een soort drijfjacht.

Voor de rokers onder jullie heb ik goed en slecht nieuws. Ik heb, dankzij Juli – onze gids/chauffeur) de hand weten te leggen op een partij vloeipapier van suikerriet (kan eeuwen vooruit) en de door mij zo geroemde grove, lichte tabak. Ik heb me een handvol aangeschaft (0,50 eurocent). Johanneke, Juli en ik ook wel, zien een probleem om dit door de Maleisische douane te loodsen. Ga ze maar eens (in mijn gebrekkige Maleis) overtuigen, dat de substantie echt geen marihuana is, terwijl het er wel zo uitziet. Ook het verwisselen van de drumshag voor de ware echte lijkt Johanneke geen optie. Wel neem ik wat Kreteksigaretten mee. Smaken ook zoet en… met echte kruidnagel vermengd.. Ik sluit voor nu af. De electriciteit is nog steeds niet terug. Ik ga een lange zweterige nacht tegemoet. Morgen naar Lombok, waar we een kleine week zullen verblijven.

Tocht naar Lombok

Niet goed voorbereid op de reis naar Lombok (geen klein geld) werden we bij aankomst van de taxibus (of voor wat ervoor door moet gaan) afgezet aan de havenpier. Onze megakoffers en tasjes waren de eerste prooi van een stel dragers. Voor we het wisten grepen 4 Balineesjes onze bagage en sleepten ze naar de boot. Dit gaat lastig worden dacht ik al, want volgen kon ik ze niet. Bij aankomst op de wachtplek begon een chaotische onderhandeling. Stom natuurlijk, want we hadden eerste de prijs moeten afspreken, maar daarvoor waren de mannetjes te vlug. Na veel gesoebat, meekijken in de portemonnee kwam op ingewikkelde manier toch nog iets van een transctie tot stand. En dan er maar op vertrouwen, dat ze de bagage ook nog de grote (overige aardig luxe) ferry op zouden brengen. Mijn vertrouwen in hen (ahum) werd niet geschonden. Daarna natuurlijk nog onderhandelen over een tip (ja: doooeeei). De overtocht verliep een stuk relaxter dan op de boot komen. De boot af hetzelfde ritueel. Tegen de stroom van reizigers, die met allerlei backpacks, tasjes beladen waren, floepten kleine Lombokmannetjes/jongens tussen armen, benen, tasjes naar boven….op jacht naar ons natuurlijk: makkelijke prooien. We waren nu goed voorbereid. Kleingeld op zak en een strakke inzet voor de onderhandeling. Ik liep nu achter ze de smalle trappen af. Het kleinste Lombokkertje tilde mijn zware koffer (28 kilo) op zijn schouder en kreunde aldoor Oh, mij God, Oh my God. Niet onterecht natuurlijk, want zijn kleine ruggengraatje werd bijna vermorzeld door de hutkoffer. Maar het was zeker ook een middel om terug te komen op het eerder overeengekomen draagtarief. Zo zie je maar: we leren nog elke dag in deze wonderlijke wereld. De rit in het taxibusje naar Sengiggi was vochtig. 12 Europese lijven op volle transpiratiekracht kunnen heel wat ellende produceren.

Volgende week ons laatste verslag over ons verblijf op Lombok