Zaterdag 6 februari
Ik ben vandaag de hele tijd met de dagen in de war. Denk steeds dat het zondag is, wat elke keer weer meevalt.
Vanmorgen met de kinderen geskyped, zij konden ons niet zien,maar wij hun wel. Samen met de vrienden van MJ gezongen bij de taart met kaarsjes, want hij wordt vandaag 27 jaar.
Na zo’n telefoonsessie voel ik me altijd de koning te rijk en Leendert ook geloof ik.
Tongariro National Park stond op het program. Ons eerst laten informeren en daarna een wandeling rond een meer gemaakt. Het blijkt, dat we ietwat blasé worden, want we vonden het wat tegenvallen. Zulke wandelingen hadden we op het Noordereiland al gehad, maar dan mooier en spectaculairder.
Toen een mevrouw aan Leendert op de terugweg vroeg hoe de wandeling was zei hij dan ook:” niks aan, doe maar niet.” Waarop ze hartelijk om dit grapje lachte (hetgeen geen grapje was).
Terug in Whakapapa village zijn we nog naar boven gereden naar het skigebied. Deze rit is wijds, woest en steenachtig (lava) en zeer de moeite waard. En je kan d’r zo lekker oetkiek’n. Morgen gaan we hier wandelen en dat lijkt me geweldig.

Deuk
Ergens zijn we een deuk opgelopen. Weten niet waar en hoe. Lag het aan mijn stuurmanskunst of waren er onverlaten in het spel. Dat laatste natuurlijk! Het is een mooie deuk, zonder krassen of lakschade. Ik denk dat hij een mooie weerspiegeling geeft als je ‘m mooi oppoetst. We hebben toch geprobeerd zelf het vak van uitdeuker uit te oefenen. Het zag eruit alsof je ’m zo terug kon deuken. Eerst met de bolle kant van de macaronischep en vervolgens met een onderdeel van de krik. Dat is niet helemaal gelukt. Het ziet er nu uit als een gesnotenzakdoekoppervlak: beetje kreukelig. Maar als je er wat vuil tegen smijt en we de auto ’s avonds laat kunnen inleveren valt het niet op. Moeten we dat doen of moeten we eerlijk de schade opbiechten. Dit is momenteel druk in discussie.


Zondag 7 feb.
Vroeger schreef al iemand in mijn poeziealbum: als je 7 februari vergeet, sla ik je broekje heet.
En elk jaar moet ik daar weer aan denken.
Al vroeg op om een wandeling te maken. Daarna koffie en weer een wandeling.
Deze tochten vergoeden ruimschoots de stoffige tocht van gisteren. Zo’n lavalandschap met al zijn plooien en dalen, de meest wonderlijke kleuren maakt dat je blijft fotograferen. De rode stenen, het goudbruin gekleurde water, soms rood, dan weer wit, er zijn echt geologische verklaringen voor hoor, maar voor mij is het een sprookjeslandschap. En de tweede tocht deed niet voor de eerste onder met vergezichten die thuishoorden in Lord of the Rings. De schoonheid der natuur was twee Britse jongens in de bol geslagen, want ze joegen iedereen de stuipen op het lijf door “Lord-of-the Ringetje” te spelen met veel geschreeuw en dreigende gebaren. Toch die film maar eens bekijken.

De forgotten world- route zullen we niet snel vergeten, want die had een bizar maanlandschap van met gras begroeide grote bulten. Daar lopen schapen op, die er niet vanaf rollen: mijn respect! Als verrassing een leuke diepe gorge op de koop toe. De camping lag aan een dirtroad van deze weg. Het was een background camping, door de baas van ’t spul met veel flair en oud materiaal in elkaar geflanst. Maar de douche was warm en alles werkte. We stonden in een soort multifunctionele weide, want de kippetjes scharrelden rond en er hadden ook koeien gelopen, want ik maakte nog een sliding in een koeienvlaai. ’s Morgens gewekt door vogelenzang , krekels en hanengekraai……..ja ik ook!

Teva’s
Half Nederland draagt ze. En iedereen kent na drie weken zomervakantie wel het probleem van blote voeten en teva’s. Stank. Het lijkt erop alsof dit probleem zich na 3 weken met de week verdubbelt. Ik probeer al alles: met teva’s onder de douche, teva’s apart wassen met zeep, met shampoo. Het is zelfs zo dat er al een chemische reactie op gang komt als voet en teva in elkaars nabijheid zijn. Wie weet raad? (gelukkig betreden we de komende dagen een stinkgebied: Rotorura en omgeving: rotte eierenlucht vanwege alle vulcanische verschijnselen).


Library
Elk durp heeft. Dat is dan goed geregeld. Over het algemeen ruime gebouwen met openingstijden van 9 tot 5, 5 dagen per week. Aquabrowser ook hier present. Heel veel volgestouwde kasten met boeken, die volgens mij niet worden geleend. Nog geen retailconcept kunnen ontdekken. Internet (ook hier gratis) goed gebruikt en ook hier veel seniorenpersoneel.

Donderdag 11 feb.
Eergisteren via de omweg Mt. Egmont/ Taranaka terug bij Taupo de nacht doorgebracht. Na een hele dag in de auto gingen we daarom gisteren al vroeg op pad om een wandeling te maken naar de Huka Falls. Dat liep helaas al na een km. mis want Leen kreeg bij het opklimmen van een hellinkje een zweepslag in de kuit. Hij herkende de pijn meteen, want hij had het al eerder gehad. Al balend teruggestrompeld, leunend en hinkend. Over de 10 min. heenweg deden we nu een uur. Vervolgens naar de I-site, want die hebben vast goede raad. Slechte raad is; naar de dokter en rust houden. De man van de I-site (VVV) verwees ons naar de apotheek, waar we een wandelstok aanschaften. Dat liep al veel beter. Na de koffie met iets lekkers voor de schrik ging Leendert terrassen en ik shoppen. Na een Ibuprofen durfde Leendert wel naar de Huka Falls te rijden. En met wandelstok langs het hek schuifelen ging ook best. Wat een prachtige waterval. Zo’n brede, mooie hadden we nog niet gezien in NZ. Wat ben je dan weer blij, dat je dit weer meemaakt, want de doemscenario’s vanmorgen waren niet mis.
Toen konden de Craters of the Moon er ook nog wel achteraan.
Een bizar landschap wat zich laat zien op de breuklijn van White Island in het Noorden tot het Tongeriro National Park.
De stoom komt uit de grond met een lucht van rotte eieren en zwavel. Overal stoomt en pruttelt en rookt het. Je komt ogen tekort !
Gekampeerd op een camping met eigen hotpool idyllisch omringd door palmbomen en gras en rotsige paadjes. Daar ging Leendert in zitten bubbelen met zijn been .
Vanmorgen ging het gelukkig een stuk beter met zijn been. We maakten een wandeling, niet lang, met wandelstok, door een park met thermische wonderen. Modderpoelen die bubbelen, prachtig gekleurde poelen in geel en aqua, vanwege de chemische stoffen in het water. Geisers, een grot met poel en brubbelbronnen, alles kokend heet, je gelooft je ogen niet. Ik voelde me net Johanneke in Wonderland. Na een bezoekje aan Rotorua, waar de stank van zwavel net zo gewoon is als in Groningen de Suikerunie, gingen we naar de camping, die als extraatje warmwaterbaden had. In hetzelfde thermische gebied stroomt een bron van 98 graden in een riviertje wel 3 km. lang heet water, om dan uit te monden in een grotere rivier. Dit eerste stuk van de rivier is het water kokend heet en daar heeft men deze thermische pools aangelegd. De temperatuur van het water is 35-40 graden en het water voelt wat vettig, olieachtig aan. Maar wel superde super om mee te maken, zeg! En.. zo goed voor Leendert been. Hij loopt kleine stukjes al zonder stok.