Dinsdag 16 februari

Open deur: wat gaat de tijd snel! Zo zit je in de omgeving van Rotorua, zo ben je heel ergens anders. Dat is natuurlijk ook de kern van reizen.Vrijdag hebben we Whakarewarewa bezocht. Goed oefenen met de naam, dan lukt het vanzelf wel. Dit is een dorp, waar Maori-families wonen, die zo gastvrij zijn mensen rond te leiden in hun dorp en o.l.v. een gids ze van alles te vertellen. Dit dorp is gebouwd in het vulkanisch gebied en daar maken de inwoners handig gebruik van. Zo hebben de huizen een natuurlijke vloerverwarming, de maiskolven worden gekookt in de hotpools en het eten wordt gegaard in gemeenschappelijke 'magnetrons'. Deze staan op de foto van de vorige webmail. Als de oven in gebruik is voor b.v. een cake en hij mag niet geopend worden legt men een steen op het houten deksel. Hoe simpel kan het leven zijn. Er worden heerlijke hangimeals in bereid, maar wij hadden een kleine trek, dus we namen een hangi petty, een met groenten en vlees gevuld broodje van bladerdeeg.

Onze gids demonstreerde ook, hoe de rieten rokjes worden gemaakt.

Neem het buitenste blad van de aloe vera. Niet het jonge binnenste blad, want dat moet nog groeien.

1. Snijd met een stanleymes het bovenste en onderste stuk eraf, alleen het middelste stuk gebruik je.
2. Neem je mes en maak sneetjes overdwars, waar je de versieringen wilt hebben.
3. Met de botte kant van een schelp krab je het bladgroen er in de lengte vanaf.
4. Je houdt een witte bos vezels over, die je m.b.v. de onderarm en bovenbeen ( het moeilijkste deel) in elkaar draait.
5. Doe dit zo'n 200 x en je hebt er een blits, goedkoop kledingsstuk bij.
6. Kijk op Schiphol uit naar dikke beentjes onder een authentiek Maorirokje: dat ben ik..

Na al deze inspanningen- ook nog rondgewandeld om de groene en blauwe vijvers te bekijken togen we weer naar de camping, om weer te soppen in het hete water. Pool in en pool uit. Er waren er 6!

Zaterdag ( 13 feb.)verder getrokken richting Coromandel. Via de Bay of Plenty. Zo heet deze provincie. Een naam die tot mijn verbeelding spreekt. Zondag ging het noordwaarts en vonden we onderdak bij een leuke camping. Deze was eerst een koeienstal geweest en de ijzeren afrasteringen(bokjes) stonden er nog. Meteen zag ik mogelijkheden voor exploitatie van de boerderij van Johan en Dineke. Als het minder wordt met het cabaret en je staat open voor nieuwe idee?n: ik sta tot jullie beschikking.

Nog meer hotpools

Coramandel: de streek ziet er uit, zoals ie klinkt: sprankelend. De prachtigste baaitjes omgeven door hoge rotswanden en een superbe branding. Met 4 lifegards om (onder andere)mij voor de verdrinkingsdood te behoeden snelde ik in mijn nieuwe surfbroek (uitverkoopje) en wat een hoop natte stof om de benen heen (mijn tanga met op achterzijde SPEEDO kan echt niet meer volgens Johanneke)) de branding in. De nog niet helemaal genezen kuitspier kreeg het voor de kiezen (zo dat kan). De eerste 5 megagolven was ik de baas en dan denk je dat je de oceaan meester bent, en dan reken je niet op die zesde, die toch in een ander tempo komt aanrazen (dat vermoed ik tenminste, want gezien heb ik ‘m niet). Je wordt dan toch door een soort van waterwringer gehaald, waarbij ledematen in allerlei standen worden gebogen, waarvan ik niet meer wist dat ik die elasticiteit nog bezat. In plaats van huilend en proestend naar Johanneke te lopen ga je toch weer een volgende sessie aan.

Dan de hotpools op Hotwaterbeach. Dat ik me zo kan verlagen! Hotwaterbeach is bekend van de warmwaterbronnen, die behoorlijk dicht aan de zandoppervlakte liggen. Belangrijk: het moet laag tij zijn. Het is maar een kleine oppervlakte van ca 50 x 50 meter. Elke toerist komt daar (met schepje, ook wij) aan in de verwachting dat het hele strand van warmwaterbronnen voorzien is. Al gauw ontwaar je een soort van mierenhoop van heel jong tot heel oud, die in de grond staat te spitten dat het een lieve lust is. De vroegkomers zitten te hoog (geen water/geen hete plek) en de laatkomers moeten genoegen nemen met een plekje, waar de koude golven steeds de opgebouwde dammetjes op een 1953-achtige manier verwoesten. Dan hoor je de slachtoffers zuchten en de bezitters van niet beschadigde fortificaties smadelijk lachen. Tijd om met elkaar op de vuist te gaan is er niet, want er moet weer gegraven en gedamd worden (tegen beter weten in). Dit spel duurt zo'n drie uur lang en dan kan gaat iedereen tevreden en voldaan naar huis gaan. Ook wij. Behalve het schouwspel toch een aparte ervaring. Ik heb het na 2 instortingen opgegeven en ben gewoon op zoek gegaan naar een warm plekje. Je moet even wroeten met je handen door het natte zand, maar als je zo'n plekje gevonden hebt is het wel gek dat je ‘m op een gegeven moment of moet wegtrekken uit het zand of moet hopen op een lekker koud zeegolfje, dat de boel weer afkoelt. Ik schat dat de temperatuur toch al gauw tussen de 60 en 70 graden oploopt.

18 februari

Jammer. Een regengebied plaagt voor de komende dagen het Noordeiland. We hadden nog zo graag strandjes bezocht en de uiterste punten van het Coromandel schiereiland langsgereden vanwege de mooie vergezichten. Met regen is er niets te zien, dus we besluiten door te rijden naar het noorden van het Noordeiland.

Onderweg Auckland gepasseerd en een bezoek gebracht aan Jos en Ria Huysmans. Jos ken ik via mij werk (HKA-automatisering) en heeft me in december de nodige reistips gegeven. Jos en Ria hebben een huis beneden Auckland en dat hebben we bewonderd. Voor de 2^e keer in 2 maanden weer in een echt bed geslapen. En wat voor een! Hartelijk ontvangen en zeg maar ‘volledig verzorgd'. Heerlijk bijgekletst en zelfs weer (heel even) over ‘werk' gepraat. De volgende dag hebben we ons door de spaghetti-kluwen van wegen langs Auckland gewurmd. Gaan nu het Noordelijke rondje maken, eerst langs de westkust en dan via de Oostkust naar beneden. Duurt ca 5 dagen.

22 februari

Vannacht onze laatste nacht in ons campertje. De Nieuw Zeelandreis is bijna voorbij, we worden overweldigd door weemoedige gevoelens: ‘ziet dankbaar terug en vertrouwend vooruit' is aangebroken. Morgen om 2 uur pm in Auckland wordt de camper opgehaald door Dan. Daar hebben we een hostel besproken en gaan we 2 dagen in Auckland rondkijken.

Maar eerst de afgelopen dagen. Die stonden in het teken van de Kauriboom. Het museum bezocht, bossen doorkruist met Kauri bomen, echt geweldig. De Kauriboom is een majesteuze boom, die wel 3000 jaar oud kan worden. 1 tot 5 meter doorsnee en 30 tot 60 meter hoog. Woudreuzen, waar lang geleden het Noordereiland boven Auckland mee volstond...tot de blanken kwamen en de bomen kapten voor landbouwgrond en om te exporteren. Toen terug langs de Bay of Islands met baaitjes en strandjes. En het was zulk heerlijk weer! Dus weer volop genoten.

Donderdag vliegen we naar Sydney om bij te kletsen met Hans, Annetta en hun meiden.

Daarna gaan we op 2 maart naar Bali.

Dan merkt niets

Twee dagen voor inlevering van de camper werd ons verzocht om Dan op te bellen (Call Dan) ivm de overdracht. Dit werd ons in Christchurch zo duidelijk te verstaan gegeven, dat het ‘Call Dan' een door ons geadopteerde kreet werd. Waar staat de suiker? Call Dan! Zijn we de weg kwijt? Call Dan! Waar ligt de telefoon? Call Dan! (is wat lastig). Zondag Dan gecalled waar en wanneer de overdracht zou plaats vinden. Dinsdag 23 febr. 14.00 uur bij het Hostel. Camper keurig schoon gemaakt aan binnenkant en niet aan de buitenkant vanwege de zichtbaarheid van de deuk. Geparkeerd met achterzijde tegen de bosjes, om de inspectie achterzijde te bemoeilijken. Tactiek afgesproken met Johanneke. We geven geen antwoorden op niet gestelde vragen. We zijn eerlijk als het moet, niet wanneer het mag. ‘If we enjoyed the camper?'. Sure en van me dit en dat, maar de kritische vraag werd niet gesteld. Dan reed weg, en wij wisten niet hoe snel we downtown Auckland moesten komen, onbereikbaar voor Dan. Rondje voor de tipgevers (Tineke/Wim en MJ). Dan zal altijd in onze herinnering blijven. Is er stront aan de knikker?: Call Dan!

Vanavond aan de Auckland Harbour gegeten. Daar Herman Blijker tegen het lijf gelopen. Dat is ook niet zo moeilijk, als hij eenmaal in Auckland is (en ik). De Rotterdamse kolos maar niet aangesproken, bang voor iets van ‘tering op tyfuslijer' toegevoegd te krijgen. 's Avonds de bomvolle bus teruggenomen naar het Hostel. Of de chauffeur ons bij de aangegeven halte wilde waarschuwen. Waar we wezen moesten: Bamberhouse? I'll drop you off! Kom daar in Assen eens om.