Vandaag (12 januari) gaan we de Doubtfulsound. Leendert wilde eerst nog wentelteefjes maken voor een lekkere bodem, maar helaas, de tijd noopte tot de pindakaas.

Voor we inscheepten namen we eerst nog een capp. tot ons. En toen begon de pret. Eerst een boottochtje van 3 kwartier, toen met z'n allen de bus in. Het had een hoog schoolreisjes-gehalte, alleen werden er niet zoveel zoete zuurtjes gesnoept. Bij elk mooi plekje was het : busstop, de bus UIT, foto's nemen, liefst als stel met een mooie achtergrond erop en GLIMLACHEND en dan weer IN de bus.De weg waarover we werden vervoerd kostte 2 dollar de cm., dus daarover hebben we de rest van de reis ons hoofd me een leuke som voor Skutsje, Harma.

Na een opwindende bustrip gebroken. Lijkt mochten we op de volgende boot en begon het echte werk. Het was waarlijk een reis om nooit te vergeten, want na alle regen was het werkelijk prachtig weer. Na de sound voelden we de lange golfslag van de Abel Tasmanzee. En daar op een rotspartij lag een groep zeeleeuwen en robben zich te koesteren in het zonnetje. We waanden ons in een andere wereld. Zeker toen er daarna ook nog dolfijnen werden gespot. Er werd opeens langzamer gevaren, totdat de boot stillag en de motor werd uitgezet. En daar kwamen ze aan, speels als ze zijn en doken op, onder en naast de boot. Iedereen was doodstil, alleen de fotocamera's draaiden op volle toeren.

Het was een unieke ervaring en helemaal tevreden kwamen we in een euforische sfeer weer aan wal. Om af te kicken zijn we nog even prozaïsch naar de supermarkt geweest.

En 's nachts natuurlijk de sterrenhemel, die zo dicht bij is, dat je het gevoel hebt, dat je ze kunt plukken.

Wat ons ook down to earth houdt zijn de sandflies. Wat een gemene stiekeme knieperds zijn dat! Ze zoemen niet, als ze geprikt hebben voel je een gemene steek en het jeukt als de hel. De citrosan e.d. uit Nederland gebruiken we volop, maar echt afdoende is het niet.

13 januari

We gaan Marapouri verlaten. Eerst nog even naar Te Anau om geld, leeftocht en benzin e te tanken. En dan via De alternatieve route over Cardona naar Wanaka.

In Wanaka hebben we kersen gekocht van een allochtone vrouw, die er zo mooi uitzag, dat ik haar wel wilde schilderen. Losse zwarte wilde bos haar en een lange rode rok. Ze werd bijgestaan door een tandeloos oud mannetje, die onverstaanbare duitjes in het zakje deed en daar geanimeerd over lachte. De kersen waren verrukkelijk en we hebben er 4 dagen van gegeten.

Na de hele dag rijgen kwamen we aan in Okuru, een camping pal aan het strand. Er was ook een kudde tieners, die op kamp waren. We vreesden het ergste

Donderdag 14 januari

Het plan is om vandaag vanaf Manapoura naar de Milford Sound te rijden en onderweg allerlei wandelingen te maken. Eindelijk hebben we het veldje met de lupinen gevonden! Hetzelfde veldje als Suze volgens ons en natuurlijk ook springfoto's gemaakt. Gelopen langs watervallen, stroompjes, prachtig allemaal, maar het doel was toch: de Milford! En uitgerekend die kregen we niet te zien. Na een spectaculaire tunnel, het wachten in de eeuwige sneeuw was het spooky en regenachtig en we hadden weinig zicht. Alleen de sfeer was wel imposant. Het gebergte, voor zover we konden zien wat nog hoger en ontoegankelijker dan bij de Doubtful Sound.

Vrijdag 15 januari

Vanaf Haast zijn we in een stralende zon via de kust naar Fox Glacier gereden.

Ja, beschrijf maar eens was er door je heen gaat, als je een gletsjer ziet voor het eerst van je leven. Dat is een hele belevenis. Er zijn dan ook veel foto's van gemaakt.

De nacht doorgebracht in Okarito, de plaats waar Keri Holme woont, die Kerewin heeft geschreven.

En wij maar gissen,waar ze nu precies woont natuurlijk.

Op het strand, pal naast de camping een schitterende zonsondergang gezien. De eerste sinds 2 weken. Op het strand ligt zoveel grillig gevormd hout, dat Nel hier van zou watertanden. Ook kun je nog steeds jadestenen vinden.

En wie kwamen we weer tegen op de camping? Jawel, de bus tieners! Op deze camping wed je geacht je stageld zelf in de daarvoor bestemde bus te doen.

Het is 's nachts gelukkig wat warmer, al zijn er nog steeds veel sandflies.

Zaterdag 16 januari

Vanaf Okarito even terug gereden naar de Franz Josef Glacier. Hier kun je een wandeling nar de gletsjer toe maken van anderhalf uur. Nog steeds een blauwe lucht met felbeschenen sneeuw op de bergtoppen.

In het dorp de cafe latte met muffin geconsumeerd. En weer verder naar Lake Matheson om de Mount Cook in het water te zien weerspiegelen. Wat inderdaad het geval was.

We hebben in Hokitika bijtijds een camping opgezocht i.v.m. de was . Na het eten naar het strand en weer genoten van een fraaie zonsondergang.

Zondag 17 januari.

Een onrustige nacht. Johanneke ontwaarde in de vroege nacht een half dronken Duitse schone, die niet meer wist hoe ze de toiletruimte moest verlaten. Ze trof haar in haar klim uit het raam aan en wist tijdes deze manoeuvre toch mog een sigaret brandend te houden. Later in de nacht, we hadden de slaap weer gevat, schrok Leendert op door het openschuiven van de zijdeur: een indringer! Leendert voelde de countoren van Johanneke naast zich. Onraad dus. In een heldenactie overmeesterde Leendert de boef (waarschijnlijk onder het welbekende: ‘wat moet dat hier!'(of woorden van gelijke strekking. Leendert greep, om met Gerard Reve te spreken, in een mals padvinderslijfje. Het bleek een zevenjarig knaapje, dat na de plas de verkeerde camper had uitgekozen. Het jongetje bleek de volgende ochtend nog niet getraumatiseerd, maar dat kan natuurlijk altijd nog komen. De volgdende dag eerst Hokitika bekeken. We werden door een enthousiaste gids het museum ingelokt, wat werkelijk leuk vertelde over de plaatselijke geschiedenis. Toen souvenirs ingeslagen, want je wilt toch niet met lege handen thuiskomen. In cafe de Paris koffie gedronken en toen kalmpjes aan richting Greijmouth gereden. Het was droog, maar de grauwe nietserigheid was precies als we dachten. Zelfs de Art Gallery stelde weinig voor. Langs de Pancakerocks naar Westport gereden, met dreigende donkere luchten. Weer een camping aan het strand, alleen regende het een beetje met de zonsondergang.