Dinsdag 16 maart

Sinds zaterdag zitten we in Sengigi op Lombok. De eerste nacht was meteen al opwindend, want er was een leiding gesprongen achter ons appartement. Het water stroomde zo overvloedig, dat ik er wakker van werd. De security, die Leen er bij haalde heeft ons een andere kamer gegeven, zodat we midden in de nacht - 3 uur- met ons hele hutjemutje zijn verkast.

Zondag hadden we een trip over het eiland met een chauffeur, die ons van alles uitlegde. We werden zelfs meegenomen naar zijn huis in het dorp en dronken daar thee en ontmoeten o.a. zijn moeder. De theeceremonie zag je al op de fotoserie van de vorige keer. Daarna maakten we een ritje in de paardentaxi van de broer van de chauffeur. Het hele dorp wuifde ons uit en wij maar lachen en zwaaien dubbelgevouwen in het karretje. Ook zagen we een dorp, waarin een cooperatie was van weefsters van kleden. Weer anders dan op Bali, maar niet minder intensief. De sjaal die we hebben gekocht is het werk van 1 week 8 uur per dag weven. Een weefster weeft ongeveer 35 cm per dag.

Daarna naar een Sasakdorp, waar de mensen nog traditioneel leven. Ze hebben hun eigen taal en gebruiken. Jammer is dat de kinderen haast geen onderwijs krijgen. Hier heb ik een echt Sasakmaal gegeten, Leendert stond nog op dieet. Het smaakte prima. De kok (15 jaar) vertelde dat hij iedere dag voor zijn hele familie kookt.

Wat moeilijk te beschrijven is zijn de grappige, bijzondere en interessante dingen, die je tijdens zo'n rit onderweg allemaal ziet. Zo zagen we een bruiloft, zie de foto's van vorige week, de bruid voorop met haar vriendinnen, zeer serieus kijkend, de bruidegom 100 m. erachter met zijn vrienden, die uitbundig plezier maken, terwijl de bruidegom keek, alsof hij werd opgebracht, zo sip. Ze zagen er beiden fantastisch uit.

Even later haalden we weer een bruidspaar in. Zij reden op brommertjes. De bruid zat achterop, met twee benen aan 1 kant, vanwege haar nauwe sarong. De bruidegom en bruid werden elk op een eigen brommer vervoerd. De gasten joegen er op brommertjes achteraan of kwam het bruidspaar lopend tegemoet.

Maandag nam de chauffeur ons mee naar de oguh oguh optocht. De Balinese Hindoes vieren nieuwjaar op 15 en 16 maart. 15 maart is noisy day. Dan wordt er een optocht gehouden met allerlei grote angstaanjagende beelden, die door de jongelui van een dorp zijn gemaakt. Vergelijk het met ons carnaval. Deze grote poppen moeten het boze van het afgelopen jaar verjagen, zodat men met een schone lei het nieuwe jaar ingaat. De dag erop is het silent day. Men mag het huis niet uit, er wordt geen vuur gemaakt of electriciteit gebruikt. Het is een dag van rust en inkeer.

Daarom zijn we nu op Lombok, wat islamitisch is. De chauffeur is echter wel hindoe en bood aan met hem, zijn vrouw en nichtje naar de optocht in Mataran hier op Bali te kijken, waar een hindoeisische gemeenschap woont en het feest ook viert.

Dat was een hele ervaring. Er deden meer dan 100 beelden mee, dus we waren een paar uur zoet. Gelukkig stonden we in de schaduw van een grote boom, want het was niet te harden van de hitte.

Het was een lawaai van jewelste - logisch op noisy day- met veel gekrioel van opgewonden, feestende mensen, kindertjes met snoep, veel straatverkopers, kortom een hele geweldige belevenis om mee te maken.

Vandaag hebben we ons aangepast aan de bevolking en gelezen op een stretcher in de schaduw van bomen met een mixed fruitjuice binnen handbereik.

Plastic World

We zouden naar Kuta Beach op Lombok, vanwege de mooie stranden. We hebben ons laten afzetten bij het Novotel om ons de luxe eens goed te doen smaken. Man,man, wat een andere sfeer. Je rolt in een dagprogramma, dat erop gericht is toch vooral niet het resort te verlaten. Uiteraard een zalige zee en dito zwembaden. En als je dan weer op je zonnebed ligt komen ze je storen met een verfrissend hapje. Je steekt je goede vinger op en hup, er staat weer een ober voor je om een drankje te brengen. Tegen de avond wordt het pas echt hard werken. Happy hour,manager's cocktail, diner en film aan zee. Op de kamer s' avonds laat naar BVN gekeken. DWDD, Pauw en Witteman en het journaal met reportages over de nakende lente. Heerlijk, maar het heeft natuurlijk niets met de werkelijkheid te maken. Het is een kunstmatige wereld, met alleen maar blanke westerlingen. Kuta/Lombok de vissers, de verkopers worden op een afstand gehouden. We waren dan ook weer blij om in Sengiggi welkom te worden geheten door de mottenballengeur op onze kamer en een vrouw, die al zeker 20 x ons een massage probeerde aan te smeren (nee, niet vandaag). Praatje hier,praatje daar en overlopend van vriendelijkheid.

Gisteren 1 dag daar Gili Air geweest, wat gewoon te kort was. De Gili-eilanden zijn 3 piepkleine bountyeilandjes. Gili Air is de kleinste met de meeste mensen (ca 1500). Er lopen wat zandpaden, geen enkele auto. Men vervoert zich met de fiets, lopend of met kleine paard/wagentjes. Het was een dromerig gedoe. In de middag hadden we een boot gecharterd. De glassbottom voor Johanneke en de snorkelvreugde voor Leendert. Prachtig koraal, schildpadden van ca 1 meter, barracuda's en allerlei gekleurde vissen, zo weggezwommen uit Finding Nemo. De avondhap genoten in iets van een restaurantje aan het strand, met van die prive louncheprieeltjes. Je ligt daar dan wat te hangen, te eten, te sippen, terwijl de ober (het mag de naam niet hebben) er kwartier over doet om de bestelling op te nemen en daarna met enige regelmaat terug om praatjes te maken. Over Boney M, voetbal en allerlei andere zaken, die er nergens toe doen dan alleen hier op dit eiland. Op het pad terug in het donker passeren we de snorkeljongen nog, die samen met zijn gitaarvriend voor ons nog een aantal songs ten gehore brengt. Schattig. We sliepen in een fantastische lodge, geheel van bamboe. Zonder airco en met fan. De electriciteit viel uit en dan is het toch behoorlijk bed-drijven (ramen niet open vanwege malariamug gevaar. Gelukkig duurde dat een uurtje. Volgende ochtend weer terug naar Lombok, na veel gestoethaspel met de tickets. Die worden wel zesentwintig keer gecontroleerd en heruitgeschreven. Je verbaast je erover, dat je uiteindelijk toch nog in de goede boot terecht komt. Na een heel zweterige reis zijn we vanavond weer op Bali aangekomen. Weer thuis in de waanzinnige verkeerskluwen van brommertjes en auto's, die maar met 1 ding bezig zijn: elkaar passeren. Er zijn hier 2 verkeersregels. Voor rood licht stopt men (meestal. De tweede regel is afgaan op de intuitie. Dan ontstaat een soort van zeer flexibel weggedrag, waarbij ik het spoor geheel bijster raak.

Nu nog drie dagen in Sanur en de laatste 2 dagen in Ubud. En dan zit het er al weer op.Het waren drie heerlijke maanden,waarin we onnoemelijk veel hebben gezien en beleefd. Maar... we hebben ook veel zin om weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien, vooral de kinderen natuurlijk. Het liedje van Johan's cd zweeft me nu ook vaak door het hoofd.

We hopen jullie binnen korte tijd weer allemaal ‘live' te treffen. Bedankt voor alle leuke reacties op onze weblog.

En in Nederland gaan we:

Bruine boterham met kaas eten

Fietsen

Appeltaart met slagroom eten

Bijkletsen

Hangen op onze eigen bank

Badderen in onze eigen badkamer en je spullen er laten liggen

Lekker weer de kinderen en collega's van de Boei zien

Roken en ouwehoeren met Biblionet collega's

En nog veeeeeel meer!