Dinsdag 26 januari

Vandaag het boeltje gepakt om te verkassen naar Nelson. Innig afscheid genomen van onze camping'mum' en ermee op de foto. Na Takaka hebben we omgereden om een prachtige tuin te bekijken.

Omdat het nog steeds vroeg was en wij 'tied zat' hadden besloten we de Harwood hole te bezichtigen. Het lag vrijwel langs de weg en dan hadden we een leuk uitstapje. Nu, dat hebben we geweten. Toen we de dirtroad opreden stond er al een waarschuwing, dat de weg hier en daar erg smal was. Maar die Kiwi's overdrijven altijd zo! Dus we togen blijmoedig voorwaarts, we waren bovendien in onze nopjes, omdat we van dat ijzersterke grijze tape hadden aangeschaft om de inhoud van het keukenkastje op z'n plaats te houden.

Maar toen kwam er in de verte een tegenligger aan. Leendert ging alvast op een uitwijkplek staan, maar het duurde en duurde en de tegenligger kwam nog niet in 't zicht. Net toen we opgetrokken waren verscheen hij om de bocht. L. dacht weer bijtijds te anticiperen en wilde achteruit naar de uitwijkplek. Helaas belandden we met ons linkerachterwieltje in de greppel naast de weg en konden er met geen mogelijkheid meer uitkomen. Het mannetje uit de pickup, de andere auto, schoot gelukkig te hulp. Hoewel hij al senior was draafde hij kwiek in zijn blauwe overal, al mompelend in zichzelf, naar onze camper en naar zijn eigen pickup om touwen te pakken. Helaas werden die stukgetrokken. Maar er kwam onverwachte hulp in de vorm van een busje vol hippies. De 3 heren van het gezelschap duwden met vereende krachten de camper weer op de weg. Ik was zo geschrokken, dat ik er vreselijk van moest klappertanden. Hierdoor heb ik onvoldoende gekeken naar de knapste van het stel, een soort bebaarde Johnny Depp. Verderop stond op een grote weide een heel hippie-tentenkamp . Er was vast een meeting of zo . Eindelijk waren we bij de parkeerplaats voor onze bezienswaardigheid. Daar bleek dat er nog gelopen moest worden; 3 kwartier heen en weer 3 kwartier terug. Maar als je al zoveel obstakels achter de rug hebt is dit een peulenschil. Alleen moest er op het laatst nog flink over rotsen geklommen worden. Persoonlijk vond ik de Hole een beetje tegenvallen na zoveel inspanningen.

Het was inmiddels 2 uur en na een koek-en-zopie moment ging het weer terug. Bij het hippiekamp stond een zweverige jonge schone in fladderende rokken en omslagdoeken te liften. In haar lange, donkere haren droeg ze een kransje van rozemarijn. Zo'n meisje neem je natuurlijk mee, want alle hippies zijn aardig en behulpzaam en dan wil je graag wat terugdoen. Onze schone was stemloos, ze praatte niet, dat deed ze al meer dan 2 jaar niet, knikte ze op mijn vragen. Wel maakte ze instemmende geluidjes, als een jonge pup. Ik vroeg of ik haar mocht fotograferen, maar dat stelde ze niet op prijs. Ze piepte luid van ontstemming en toen ik zei, dat het oke was vleide ze haar hoofd tegen mijn schouder en knorde tevreden. Toen we haar afzetten in Motueka, kreeg ik een tedere omhelzing als dank. Leendert morde, want ik krijg telkens kussen en omhelzingen van mooie liftsters en hij niet.

Na een rit via Nelson naar Okiwi kwamen we aan op een echte viscamping. We troffen het, want er waren 3 vissen gevangen van ong. 1 m. De visser wilde gelukkig wel trots met de buit op de foto.

‘k Ben benieuwd, wat de dag van morgen brengt.

Woensdag 27 januari.

Vandaag vanuit Okiwi naar French Pass getoerd. Ca 45 km dirtroad, soms smal en stijl. En maar hopen dat je geen tegenliggers hebt. Gelukkig is elke dirtroadgebruiker heel welwillend en maakt ruimte waar het kan. We zitten nu in een gebied zonder winkels, banken, pompstations en koffiebarretjes. Dus het is zelf wat aanklooien met iets, waarvan op de verpakking staat dat het cappuchino is. Over de 2x 45 km doe je dus een hele dag inclusief kijkje hier en duikje daar in die prachtige baaitjes. Echt jadegroen en heel helder water en o ja, helemaal alleen voor je zelf. ‘s Avonds gegeten in een heerlijk visrestaurantje (want ze hebben niks anders) met waanzinnig uitzicht.

Kiwiman

Wil je een beetje meetellen, dan heb je als kiwiman (naast vrouw en 2 kids) de volgende (droom, wil ik bijna zeggen, maar het is een) standaarduitrusting: een grote 4-wheeldrive Toyota dubbele cabine en laadbak (eventueel met kap) en daarachter een trailer met boot. Daar gaat hij mee vissen. Teruggekomen op de camping is het de vangst van die dag tonen en erover ouwehoeren. Daarna de vangst schoonmaken. Dat zijn dus flinke knapen van wel 1 meter. Om het handzaam mee te nemen in coolboxen (ook weer megagroot) wordt het zagen. Daarna het liefst vis bakken of roken. Op de camping hangt steeds een latente lucht van (gebakken/gerookte) vis.

E-reader

Van mijn familieleden kregen wij een e-reader cadeau. Leek ons handig, want dan hoef je niet zoveel kilo's mee te sjouwen. Toch papieren exemplaren meegenomen, want ja, een boek kan je aaien, ruiken, buigen, vliegen mee vangen etc. Nachttrein naar Lissabon (prachtig boek) en Bruidsvlucht (om in de sfeer te komen) toch klassiek gelezen. Omdat ik nu toch moet gaan rekenen (hoeveel papier heb ik nog, heeft Johanneke nog en wanneer wordt de e-reader geclaimd), ben ik op e-formaat aan De familie Meijer (Lewinsky) begonnen. Ik zag er best tegenop, maar ik moet zeggen: ik raak echt enthousiast. Je kunt het lettertype op seniorformaat zetten (gelijk gedaan) en je hebt het idee dat je door het boek heenvliegt (2 van 290 van 725 is de stand). Een oortje leggen is 1 klikje. Het is erg klein en handzaam vergeleken met het papieren boek en je kunt er ook vliegen mee doden, mits met zachte hand (dodental staat op 2). Een nadeel is dat je, net als je in een spannend gedeelte bent aangeland, de batterij leeg is. Dan moet je hem opladen via de Labtop,juist op een moment dat je geen stroom voor handen hebt. Maar de eerste ervaringen zijn positief. Het is de dood voor mijn vak, maar volgens de agenda van de trend-watchers zou de bibliotheek toch al in 2018 ten dode zijn opgeschreven.

Donderdag 28 januari

Al om 7 uur opgestaan, want we hadden een vol programma. We verlieten Okiwi met de vislucht om Nelson te bekijken. Daar hadden we ons echt wat van voorgesteld, maar het bleek kleiner, dan we dachten. De Christ Church Cathedral bekeken. We dachten een oude kathedraal aan te treffen, maar hij was van 1925. Wel leuk om even in het buurtje daar rond te lopen met nog oude arbeidershuisjes, die er popperig en vaak opgesierd met bloemen erg romantisch uitzien. De winkels waren prima!

Onze volgende pleisterplaats was Havelock,( Ans, het noorden van het zuidereiland) DE plaats van het kweken van de groene mosselen. Daar zijn we ons niet aan te buiten gegaan, want we hadden nog een hapklare brok van de Thai uit Nelson.

De camping werd bestierd door een olijke dikkerd, het boeltje zelf had een hoog Ma Flodderpubliek. Het geheel lag wel aan de haven, zodat we 's avonds nog een lekkere capp. hebben gedronken 'daar in dat kleine café'

Vrijdag 29 januari

De dag begon al goed. Leendert wilde even de kopjes omwassen en Floep! De kraan schoot eraf en het water spoot eruit. Na veel zelf proberen en gehannes werd ik er op uit gestuurd om de campingbaas te halen. Die zat genoeglijk in alle rust zijn krantje te lezen en zei dat hij wel zou komen...straks. Ik dacht: die komt never niet opdagen, maar toch na een minuut of 5 (het water stroomde nog steeds volop) wie kwam eraan gekuierd? Jawel! Inmiddels was onze buurman van de stacaravan met de papegaai en de kanten gordijntjes een kijkje komen nemen. En zoals de Kiwiman is: niet gedraald, maar het probleem aanpakken en oplossen. Dus hij met schroevendraaiers in de weer. (die hadden wij niet meegenomen uit Nederland) En jawel, toen de corpulente chef op z'n dooie akkertje arriveerde had hij de klus al bijna geklaard. Wat de baas restte te doen was ouwehoeren. Hij zou er nog wel eens een nieuwe kraan opzetten....sum day.

Daarna richting Pelorusbridge gereden. Maar voor we daar arriveerden had L. bijna een wegwerker van de sokken gereden, want hij had zijn bordje met STOP niet gezien . Maar de Kiwi's schelden niet, steken geen middelvinger op, ze lezen je keurig de les. Da's bijna nog erger. Maar de Pelorus bridge was prachtig. Een idyllisch plekje bij een rivier, waar je kan wandelen en daarna de plomp in duiken. Na een bak leut (latte) hebben we een tocht door de Sound gemaakt. Het is een heel groot gebied en het ene uitzicht is nog fraaier dan het andere. Om 6 uur op de camping in Picton (het noorden Ans van het zuidereiland) aangekomen. Hier blijven we tot maandag, want dan gaan we naar het Noordereiland.( en daar het zuiden van ).